Η απόφαση του Πρωθυπουργού για λήψη ψήφου εμπιστοσύνης από το ελληνικό Κοινοβούλιο σήμερα είναι μια πράξη ύψιστης πολιτικής ευθύνης,

ευθύνης και ειλικρίνειας που είναι κύρια χαρακτηριστικά της Αριστεράς σε όλη την ιστορία της μέχρι σήμερα. Καλό όμως θα ήταν, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, η ευθύνη και η ειλικρίνεια να χαρακτήριζαν στις σύγχρονες στιγμές που ζούμε συνολικά τις πολιτικές δυνάμεις και το πολιτικό σύστημα της χώρας, μέσα από διαφορετικότητα, μέσα από διαφορετικές καταβολές και διαφορετικές ιδεολογίες, με ειλικρίνεια να γίνει ένας διάλογος, με ενστάσεις, διαφορετικές απόψεις, αλλά βασικά να κυριαρχεί η συναίσθηση της εθνικής ευθύνης, η ευθύνη απέναντι στα μεγάλα εθνικά θέματα. Δυστυχώς, όμως, κύριοι και κυρίες Βουλευτές, ζούμε έναν παραλογισμό: μικροπολιτική, μικροκομματισμός κυριαρχούν εκμεταλλευόμενοι τα εθνικά θέματα βάζοντας στην αρένα του κομματικού συμφέροντος αυτά τα σοβαρά συμφέροντα.

Ενώ η Κυβέρνηση μπορούσε να συνεχίσει και να ολοκληρώσει το έργο της για το οποίο δεσμεύτηκε απέναντι στον ελληνικό λαό, μπαίνει στη δοκιμασία –θα έλεγα- της ψήφου εμπιστοσύνης. Όπως και το 2015, μετά την ψήφιση του Γ΄ Προγράμματος, τρίτο μνημόνιο, πάλι ζήτησε την ψήφο του ελληνικού λαού για να έχει εξουσιοδότηση να συνεχίσει, να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια, μέσα από δύσκολο δρόμο, πάντα με το βλέμμα στην κοινωνία και τους ανθρώπους. Περάσαμε δύσκολα, αλλά τα καταφέραμε. Η πατρίδα μας συνεχώς αναβαθμίζεται. Γεωπολιτικά ο ρόλος της είναι πολύ σημαντικός, καθίσταται υπολογίσιμη πλέον δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, μετατρέπεται σε κόμβο εμπορικό, ενεργειακό, διαμετακομιστικό, ψηφιακό, ενώ αποτελεί έναν ενδιαφέροντα επενδυτικό πόλο και αυτό φαίνεται και από το μεγάλο επενδυτικό ενδιαφέρον που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα θα έλεγα στον τομέα της ενέργειας. Ενώ η χώρα μας, λοιπόν, ανακάμπτει και απαιτείται στη νέα μεταμνημονιακή εποχή να υπάρξει μια συστράτευση πολιτικών δυνάμεων με κριτική, με προτάσεις όμως, διαφορετικές, αλλά προτάσεις για την οριστική ανόρθωση της χώρας, ζούμε αυτά που ζούμε. Η εικόνα της Βουλής από την πλευρά της Αντιπολίτευσης χθες δεν ήταν καθόλου τιμητική για τον Ναό της Δημοκρατίας, όπως λέμε ότι βρισκόμαστε σήμερα. Έχει προτάσεις η Αντιπολίτευση; Εγώ θα έλεγα όχι.

Πέρα από τη στείρα αντιπολίτευση του στυλ: «εκλογές τώρα» -βέβαια, είναι ένα ερώτημα εάν θέλουν πραγματικά εκλογές και μάλιστα, ο κ. Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία- αξιοποιεί, τα εθνικά θέματα, όπως είναι η Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ καταφεύγουν σε λογικές δεκαετίας του ‘60 με απειλές, με τρομοκρατία κ.λπ., κάτι το οποίο ζούμε το τελευταίο διάστημα. Αναπόδεικτοι πολιτικοί ισχυρισμοί, άκρατη ιδεοληψία αποτελούν ομολογία πολιτικής ήττας, κύριοι της Αντιπολίτευσης. Χρήση παλαιών δηλώσεων που έγιναν σε άλλες συνθήκες, σε άλλη εποχή συνοδεύονται από ιδεοληπτικές αναφορές σε διαφορετικό περιβάλλον σήμερα. Όλα αυτά ομολογούν την πολιτική σας ήττα και την ένδεια πολιτικών επιχειρημάτων. Όλα αυτά είναι πυροτεχνήματα, fake news, πλούσια εσωτερική κατανάλωση, όπως παραδείγματος χάρη και η ύπαρξη νέων μνημονίων, η αναγκαιότητα κ.λπ. Όμως, μπαίνουμε σε μια νέα εποχή. Όπως έλεγε ο Ευριπίδης «Οι πολύ δύσκολες καταστάσεις φέρνουν και μεγάλες αλλαγές». Αυτή τη νέα εποχή, λοιπόν, κάποιοι, εν προκειμένω η Κυβέρνηση, την αντιλαμβάνονται και σχεδιάζουν πολιτικές, τα νέα δεδομένα, με προτεραιότητα τα συμφέροντα της χώρας. Κάποιοι, η Αντιπολίτευση, δεν θέλουν να το παραδεχθούν.

Γιατί; Πολιτικές, λογικές, συμφέροντα όλου του παλιού πολιτικού κατεστημένου, το οποίο αντιδρά. Γιατί; Αυτοί που ρήμαξαν την χώρα, που επί δεκαετίες χρησιμοποίησαν το κράτος σαν λάφυρο, που ευνόησαν την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, που χρησιμοποίησαν τις τράπεζες σαν σύστημα για «θαλασσοδάνεια» και τόσα άλλα, έρχονται τώρα και κουνούν το χέρι στην Κυβέρνηση επειδή φοβούνται. Άλλωστε, κυρίες και κύριοι Βουλευτές η θρασύτητα είναι η μάσκα του φόβου. Εμείς, η ελληνική Κυβέρνηση, θέλουμε να πάμε τη χώρα μας παραπέρα, μπροστά, να εμβαθύνουμε τη δημοκρατία, να αποκαταστήσουμε το εργασιακό περιβάλλον, να αυξηθούν οι μισθοί, να καταργηθεί ο υποκατώτατος, να υπάρξουν συλλογικές συμβάσεις, να μειώσουμε παραπέρα την ανεργία, να ανακουφιστεί επιτέλους η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, η οποία σήκωσε τον καιρό των μνημονίων μεγάλο βάρος, να προχωρήσει η Συνταγματική αναθεώρηση, και -το βασικό- να παίξει οριστικά η χώρα μας τον ηγετικό ρόλο που μπορεί στα βαλκάνια, τον ρόλο που της αξίζει μέσα από πολιτικές ειρηνικής συνύπαρξης και συνανάπτυξης.

Εσείς, κύριοι της αντιπολίτευσης, με μανδύα σας τον άκρατο εθνικισμό, θέλετε μία Ελλάδα του παρελθόντος, μία Ελλάδα φοβική, κλεισμένη στο καβούκι της να ομφαλοσκοπεί. Θέλετε μία Ελλάδα της δεκαετίας του ‘60, ανελεύθερη, με απειλές σε όσους έχουν διαφορετική άποψη, με παρωχημένους χαρακτηρισμούς και κυρίως με έλλειψη προτάσεων. Κλείνοντας, θα ήθελα να πω το εξής: Το διακύβευμα σήμερα ποιο είναι; Το μεγάλο ερώτημα σήμερα για την Ελλάδα και για την Ευρώπη είναι: Με το ασφαλιστικό του Πινοσέτ και τον Κουρτς με τις 12 ώρες εργασία την ημέρα; Ή με μία πλατιά δημοκρατική πλειοψηφία στην Ελλάδα με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ για το όφελος της κοινωνίας, για οριστική ανόρθωση της χώρας μας και βέβαια για την Ευρώπη με οριστικό φραγμό στην ακροδεξιά και τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό που έφεραν και την Ελλάδα και την Ευρώπη εδώ που την έφεραν; Ευχαριστώ.